Οι ήρωες με τα άσπρα

 

Έτος 2020. Μάρτιος. 

Τα πρώτα κρούσματα του κωρονοϊού έχουν ήδη εμφανιστεί στην Ελλάδα. Επικρατεί ένας πανικός. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μας βομβαρδίζουν με ρεπορτάζ μέσα από τα νοσοκομεία για την τιτάνια μάχη των υγειονομικών. Τους δείχνουν να φοράνε τις ειδικές ολόσωμες λευκές στολές, τις μάσκες, τις ασπίδες, τα γάντια και όλα τα μέσα προστασίας για να μπουν σε θαλάμους και να περιποιηθούν ασθενείς που νοσηλεύονται με covid. Τους δείχνουν εξαντλημένους μετά από πολύωρες βάρδιες, με σημάδια στα πρόσωπα από τις μάσκες και τα γυαλιά. Λένε ότι αφήνουν τα σπίτια τους για το καθήκον. Προτρέπουν τους πολίτες να βγουν στα μπαλκόνια να τους χειροκροτήσουν. Τους αποκαλούν οι "ήρωες με τα άσπρα".

Έτος 2022. Μάρτιος.

Στην ελληνική βουλή ψηφίζεται τροπολογία για πολύμηνη παράταση της καταδίκης των υγειονομικών που δεν ...υποτάχθηκαν. Που δεν υποτάχθηκαν στα φασιστικά και άνευ επιστημονικής τεκμηρίωσης πιστοποιητικά εμβολιασμού. Που θέλησαν να προασπίσουν το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας και το Θείο δώρο της ελεύθερης βούλησης. Που για το λόγο αυτό, έπρεπε να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Εκδιώχθηκαν από το λειτούργημά τους και στερήθηκαν ολοκληρωτικά το μισθό τους. Καταδικάστηκαν αυτοί και οι οικογένειές τους για 7 μήνες να ζουν χωρίς απολύτως κανένα εισόδημα. Φώναξαν, διαμαρτυρήθηκαν, βγήκαν στους δρόμους. Άφησαν τα σπίτια τους και έκαναν σπίτι τους το δρόμο, μέρα νύχτα με κρύο και βροχή... Σχεδόν κανείς δεν τους βοήθησε, κανείς δεν τους κατάλαβε. Το αντίθετο. Τους κατηγόρησαν ως λιποτάκτες και ριψάσπιδες. Τους περιθωριοποίησαν και τους άφησαν να "αργοπεθαίνουν", μέρα με τη μέρα. Αυτή τη φορά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν ήταν εκεί. Δεν έδειξαν ποτέ ούτε ένα ρεπορτάζ. Το αποσιώπησαν εκτελώντας σαν καλοπληρωμένοι υπάλληλοι τις εντολές των αφεντικών τους. Δεν ήταν πλέον ήρωες. 

Μέχρι που κάποιοι, αποφάσισαν ότι δεν τους άξιζε αυτός ο αργός και βασανιστικός "θάνατος". Προτίμησαν τον πιο γρήγορο και επώδυνο. Πέντε άνθρωποι. Αποφάσισαν να σηκώσουν στις πλάτες τους 7000 οικογένειες. Να ρισκάρουν την ίδια τους τη ζωή για να σώσουν όλους τους υπόλοιπους. 

Ξεκίνησαν απεργία πείνας, εκεί στο δρόμο που ήταν πλέον το σπίτι τους. Την έβδομη ημέρα, μία εξ αυτών κατέρρευσε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Όμως τη θέση της πήρε μία άλλη γυναίκα, που είχε ήδη ξεκινήσει απεργία μόνη της, δύο ημέρες νωρίτερα, χωρίς να το ξέρει κανείς.  Και έφτασαν στη 10η ημέρα της απεργίας πείνας. Την ημέρα που οι απάνθρωποι πολιτικοί, θα αποφάσιζαν την παράταση του "αργού θανάτου" των υγειονομικών για πολλούς ακόμη μήνες.

Οι πέντε δεν μπορούσαν να λείψουν. Εξαντλημένοι, καταβεβλημένοι, με ελάχιστες δυνάμεις, ξεκίνησαν πάνω σε αναπηρικά αμαξίδια μια πορεία μέχρι το κοινοβούλιο. Αυτοί μπροστά, να καθοδηγούν και ο υπόλοιποι πίσω να τους ακολουθούν.  Μια πορεία που αντίστοιχή της, δεν έγινε ποτέ ξανά. Και όταν έφτασαν εκεί, σηκώθηκαν και στάθηκαν όρθιοι κρατώντας την ελληνική σημαία, περήφανοι και αλύγιστοι.

Κάποιοι όμως τους φοβήθηκαν. Τους έκλεισαν το δρόμο. Και όταν θέλησαν να περάσουν, τότε ντράπηκε και η ντροπή... Αυτοί, που μετά βίας στέκονταν στα πόδια τους, θεωρήθηκαν "απειλή" και εισέπραξαν κατάμουτρα χημικά και δακρυγόνα.  Λιποθύμησαν, αλλά δεν έφυγαν. Έμειναν εκεί, καθισμένοι στο δρόμο, φωνάζοντας συνθήματα και τραγουδώντας.

Ώρες πολλές... Βράδιασε... Και είναι ακόμη εκεί...

Γιατί οι αληθινοί ήρωες, είναι για πάντα ήρωες!

ΛΑΜΠΡΟ,  ΖΩΗ,  ΝΙΚΟ,  ΣΟΦΙΑ,  ΠΕΡΙΚΛΗ,  ΕΙΡΗΝΗ

Υποκλινόμαστε...